Dag 16: Take nothing but souvenirs

Na een hartig ontbijt (eigenlijk ALTIJD stokbrood met choco of la vache qui rit en thee of koffie (van warme dranken zou je het net minder warm krijgen?)) nemen we de taxi tot aan de grote moskee in Dakar. Jammer genoeg mogen we er niet binnen. ’t Is niet helemaal duidelijk waarom (of we waren niet gepast gekleed, of er waren vrouwen bij, of we waren geen moslim, tzal wel één van deze redenen zijn). We wandelen aan speedtempo door naar de haven, waar we de overzetboot nemen naar Ile de la Gorée, een eiland op 20 minuutjes varen, dat ook wel eens het ‘slaveneiland’ wordt genoemd. De 16^de tot de 19^de eeuw werden Afrikaanse slaven naar dit eiland vervoerd, om vanaf daar op schepen te worden gezet die uitvoeren naar Amerika, Brazilië, Haïti en elders. We bezoeken zo’n slavenhuis, waar gezinnen werden opgedeeld in kamertjes: ‘hommes’, ‘femmes’, ‘enfants’, ‘jeunes femmes’ en nog een paar categorieën, waaronder zieken. Mannen moesten meer dan 60kilo wegen, en hoe sterker, groter en sneller ze waren, hoe beter. Vanuit een kleine deur die uitkwam op de rotsen en het water, zijn er daar zo miljoenen zwarten als slaven verscheept. De leefomstandigheden daar waren miserabel, vaak werden ze met ijzeren kettingen aan hals, voeten en handen vastgemaakt en alleen al door die slechte behandeling stierven er zo’n 6 miljoen. Zwarten die bij het op de boot stappen probeerden te ontsnappen en in het water sprongen, werden doodgeschoten of opgegeten door haaien (die er nu niet meer zitten). Jonge vrouwen werden apart gezet en stonden voor de mannen ter beschikking om mee te slapen. Als ze zwanger werden, werden ze vrijgelaten. Boven de slavenkelders woonden Europeanen (Portugezen of Hollanders), terwijl er zich immens veel leed onder hen afspeelde. Ondanks het schrijnende slavenverhaal, is Ile de la Gorée een prachtig eiland. Het staat vol rode en gele huisjes (gele waren van de Hollanders, rode van de Portugezen) en oogt heel pittoresk. Kleine straatjes en mooie bloemen, helder water en een knalblauwe hemel. Het is er wel erg toeristisch, en het eiland zit dan ook vol straatventers en Afrikanen met souvenirkraampjes. Dat vonden wij helemaal niet erg, aangezien iedereen nog wel op zoek was naar leuke koopjes. En zo hebben we ook weeral de lokale economie bevordert, olé! Om iets te kopen moet ge wel uwen tijd nemen, da gaat hier ni op vijf minuutjes. De verkopers geven standaard een veel te hoge prijs (vaak het driedubbele en meer dan wat het eigenlijk waard is) en dus sta je al snel tien minuten af te dingen. Dat moet je echt doen, en dat verwachten ze ook wel. Ellen heeft er al haar (verslavende) hobby van gemaakt, ma ze is er dan ook keigoe in. We nemen nog snel een plons in het verfrissende water en nemen rond 16u30 de boot terug.

Te voet bezoeken we nog de internationale wijk in Dakar, met onder andere het presidentieel paleis, de Senegalese ambassade, regeringshuizen en andere belangrijke gebouwen. De groep splitst zich op, en een deel gaat chillen aan een strandje in de buurt, een ander deel bezoekt nog een kathedraal en wat winkeltjes. Moslims en christenen leven hier in heel Senegal in harmonie samen. Daar kan men hier en daar nog van leren. Na enkele uurtjes (we zijn de aanklampende straatventers beu) keren we per taxi terug naar ons verblijf. Ondertussen is de elektriciteit hier terug uitgevallen, dus eten we buiten op de grond (op van die rieten matten) in de donker van een spaghetti bolognaiseschotel (ja, terug om ons een plezier te doen. We hebben ook wel al echt veel rijst gegeten hoor de vorige weken). We trekken nog even de stad in om ene te gaan drinken en keren daarna huiswaarts. 



Even voor de duidelijkheid voor alle thuisblijvers: iedereen voelt zich goed en niemand is nog ziek :) dus jullie hoeven zeker niet ongerust te zijn! En blijkbaar was de thermometer van David een beetje stuk en gaf hij automatisch een te hoge temperatuur aan, dus misschien had niemand hier koorts. In elk geval: we voelen ons allemaal kiplekker! No worries!