Keur Gui

Keur Gui zijn Senegalese rappers, uit Kaolack, die rappen over de slechte regering en corruptie in Senegal.
Hun beweging "Y'en a marre" (= het is genoeg geweest) is begonnen als protest tegen de stroomonderbrekingen in de buitenwijken van Dakar. Nu richt de beweging zich tot bredere thema's, waaronder het proberen te overtuigen van de jongeren om te gaan stemmen bij de presidentsverkiezeingen in 2012.

Tijdens ons reis hebben we ons vragen gesteld bij de huidige president. Zo bezochten we het omstreden moment 'La renaissance d'Afrique'. Het is controversieel omdat de kostprijs bijzonder hoog was. Vele vinden dat dit geld voor andere zaken beter gebruikt zou kunnen zijn. Bovendien is het beeld gemaakt door Noord-Koreanse arbeiders (en dus geen Afrikaanse/Senegalese). Tot slot is er kritiek op de president (Abdoulaye Wade) omdat die 35%  opeist van de inkomsten van het beeld, omdat het zijn idee was.

Benieuwd wat de presidentsverkiezingen gaan opleveren.

Take nothing but pictures...

Salaamaalékum,
Na nga def?

Met ons gaat alles goed. :) Binnenkort nodigen we jullie uit op onze dia-rree-avond. Meer info volgt snel.

In afwachting kan je onze foto's bekijken via facebook, of klik hier voor de foto's van Liesbeth.

Groetjes!

Wereldfeest

Benieuwd naar (nog) reisverhalen?

Je vindt ons op 4 september op het Wereldfeest.

Tot dan!

Dag 18: Take nothing home but ourselves

Onze allerlaatste dag, maar door het slechtere weer (da’s nog niks in vergelijking met de herfst in België) (beetje regen, toch nog 40°) hebben we niet zo veel gedaan. We zijn per taxi nog naar de rand van de stad gereden, waar op een soort berg een gigantisch, decadent, bombastisch standbeeld staat van de president (in torso) met een knappe vrouw aan de hand en baby op de arm. Heel heroïsch dus, maar de bevolking is er radicaal tegen gekant omdat het ook erg veel geld gekost heeft. Half de stad is een bouwwerf, maar geld voor narcistische standbeelden heeft de president wel, en dat vinden ze dus niet overal tof. Daarna hebben we onze valiesjes gepakt, en binnen enkele uurtjes vertrekken we naar de luchthaven.

Bij deze leest u dus nu de laatste zinnen van onze reisblog. We hopen dat u ervan genoten heeft! Wij alvast wel. Tot over 19 uur J We landen normaal gezien rond 11u15 in Zaventem. Gelieve het ontvangstcomité de spandoeken tijdig te laten schilderen en de cadeau’s thuis niet te vergeten (eveneens de lieven of bijna-lieven). Ahja, de groep heeft al meermaals laten weten liever geen rijst met vis of kip, en zelfs geen frieten te eten bij thuiskomst :p.

De laatste zweetgroetjes uit het hartelijke en o zo zalige Senegal!

Suzanne, Lotte, Caroline (de bloggers)
David, Gwenny, Lize, Karlien, Veerle, Ellen, Matthias, Raf, Kris, Liesbeth, Dorien en Piet

We eindigen zoals we zijn begonnen: crashen in Madrid. ;)

Dag 17: Take nothing but talibées

Vandaag gaan we de hele dag met talibées doorbrengen. Dat zijn een soort straatkindjes, uit heel arme gezinnen. Ze krijgen in een nabijgelegen ruimte hier in Dakar onderwijs, eten en een douche. Tegen 17u ongeveer keren ze terug naar hun families, maar die leven vaak in bouwwerven, slapen op de grond en hebben echt niks. Veel kindjes zien ze niet elke dag terug, omdat ze vaak verhuizen. Elke keer ze uit een bouwwerf worden gesmeten, moeten ze op zoek naar een nieuw onderdak. Max, een jongeman uit Dakar, zet zich in om deze kindjes te helpen. En hij is ook echt de max, om elke dag zich zo in te zetten voor de meest kansarme spruiten. Elke dag leren ze een beetje Frans, spelen ze, krijgen ze ’s middags eten, …Wij zijn de hele dag mee gaan spelen. Supervermoeiend, maar het waren wel lieverdjes. We hebben vlaggestok, dassengevecht en tic-tac-boem gespeeld, en zij hebben ons de Joeza (dé Senegalese dans die je moet kennen anders heb je een groot gat in je Afrikaanse cultuur) nog is getoond. Tegen de middag is een deel van de groep naar de markt geweest om fruit te gaan kopen, zodat we fruitsla konden maken voor de kindjes. Mango kon natuurlijk niet mankeren, en in Sokone was dat ook vrijwel de enige fruitsoort die je gemakkelijk kon vinden. Hier in Dakar vinden we gelukkig ook appels, bananen, appelsienen. De kindjes smullen ervan, en als de buikjes vol zijn trekken we allemaal samen naar het strand om een verfrissende duik in het water te nemen. Het strand is mooi, maar de golven nog tamelijk wild, dus we blijven goed dicht tegen de kust. 30 kindjes in het oog houden in het water is ook geen lachertje, dus spelen we op veilig. De meeste kunnen immers ook niet zwemmen. Kris had al een verhaal verteld van een jonge vrouw die hij hier eens heeft gered uit het water. Eens je iets te diep gaat, is er een sterke onderstroom en voor je het weet kan je niet meer terug. Maar het is gelukt! J Het was wel écht vermoeiend, want vaak kwamen ze met drie tegelijk rond uwen hals hangen, en als er dan ineens een grote golf kwam, was het ff schrikken. Zwemgerief hebben ze niet, gewoon kleren uit en na het zwemmen nat terug kleren aan. Het is hier zo warm, dat je snel terug droog bent. De kindjes genoten ervan, en wij ook. We gaan terug naar het opvanghuis, waar ze nog snel onder de douche worden gezet en iedereen keert dan huiswaarts.

Tegen 20u zijn we uitgenodigd bij Adama, een vrouw die we in Sokone al hadden leren kennen, maar ook in Dakar verblijft nu. De helft van de groep gaat mee, de andere helft heeft meer zin om op eigen houtje iets te gaan eten. Adama woont ook in zo’n bouwwerf, waar Dakar vol mee staat. Ze is dus echt arm, maar we hebben lekker bij kaarslicht gegeten (niet dat er geen elektriciteit was, ze had gewoon geen lampen…). De anderen hebben in de Via Via, dat reiscafé, gegeten (na 2,5uur wachten op zn Senegalees J). We hebben onze laatste avond daarna op het strand hier doorgebracht, met een kampvuurtje en wat djembespelers uit de buurt.

Dag 16: Take nothing but souvenirs

Na een hartig ontbijt (eigenlijk ALTIJD stokbrood met choco of la vache qui rit en thee of koffie (van warme dranken zou je het net minder warm krijgen?)) nemen we de taxi tot aan de grote moskee in Dakar. Jammer genoeg mogen we er niet binnen. ’t Is niet helemaal duidelijk waarom (of we waren niet gepast gekleed, of er waren vrouwen bij, of we waren geen moslim, tzal wel één van deze redenen zijn). We wandelen aan speedtempo door naar de haven, waar we de overzetboot nemen naar Ile de la Gorée, een eiland op 20 minuutjes varen, dat ook wel eens het ‘slaveneiland’ wordt genoemd. De 16^de tot de 19^de eeuw werden Afrikaanse slaven naar dit eiland vervoerd, om vanaf daar op schepen te worden gezet die uitvoeren naar Amerika, Brazilië, Haïti en elders. We bezoeken zo’n slavenhuis, waar gezinnen werden opgedeeld in kamertjes: ‘hommes’, ‘femmes’, ‘enfants’, ‘jeunes femmes’ en nog een paar categorieën, waaronder zieken. Mannen moesten meer dan 60kilo wegen, en hoe sterker, groter en sneller ze waren, hoe beter. Vanuit een kleine deur die uitkwam op de rotsen en het water, zijn er daar zo miljoenen zwarten als slaven verscheept. De leefomstandigheden daar waren miserabel, vaak werden ze met ijzeren kettingen aan hals, voeten en handen vastgemaakt en alleen al door die slechte behandeling stierven er zo’n 6 miljoen. Zwarten die bij het op de boot stappen probeerden te ontsnappen en in het water sprongen, werden doodgeschoten of opgegeten door haaien (die er nu niet meer zitten). Jonge vrouwen werden apart gezet en stonden voor de mannen ter beschikking om mee te slapen. Als ze zwanger werden, werden ze vrijgelaten. Boven de slavenkelders woonden Europeanen (Portugezen of Hollanders), terwijl er zich immens veel leed onder hen afspeelde. Ondanks het schrijnende slavenverhaal, is Ile de la Gorée een prachtig eiland. Het staat vol rode en gele huisjes (gele waren van de Hollanders, rode van de Portugezen) en oogt heel pittoresk. Kleine straatjes en mooie bloemen, helder water en een knalblauwe hemel. Het is er wel erg toeristisch, en het eiland zit dan ook vol straatventers en Afrikanen met souvenirkraampjes. Dat vonden wij helemaal niet erg, aangezien iedereen nog wel op zoek was naar leuke koopjes. En zo hebben we ook weeral de lokale economie bevordert, olé! Om iets te kopen moet ge wel uwen tijd nemen, da gaat hier ni op vijf minuutjes. De verkopers geven standaard een veel te hoge prijs (vaak het driedubbele en meer dan wat het eigenlijk waard is) en dus sta je al snel tien minuten af te dingen. Dat moet je echt doen, en dat verwachten ze ook wel. Ellen heeft er al haar (verslavende) hobby van gemaakt, ma ze is er dan ook keigoe in. We nemen nog snel een plons in het verfrissende water en nemen rond 16u30 de boot terug.

Te voet bezoeken we nog de internationale wijk in Dakar, met onder andere het presidentieel paleis, de Senegalese ambassade, regeringshuizen en andere belangrijke gebouwen. De groep splitst zich op, en een deel gaat chillen aan een strandje in de buurt, een ander deel bezoekt nog een kathedraal en wat winkeltjes. Moslims en christenen leven hier in heel Senegal in harmonie samen. Daar kan men hier en daar nog van leren. Na enkele uurtjes (we zijn de aanklampende straatventers beu) keren we per taxi terug naar ons verblijf. Ondertussen is de elektriciteit hier terug uitgevallen, dus eten we buiten op de grond (op van die rieten matten) in de donker van een spaghetti bolognaiseschotel (ja, terug om ons een plezier te doen. We hebben ook wel al echt veel rijst gegeten hoor de vorige weken). We trekken nog even de stad in om ene te gaan drinken en keren daarna huiswaarts. 



Even voor de duidelijkheid voor alle thuisblijvers: iedereen voelt zich goed en niemand is nog ziek :) dus jullie hoeven zeker niet ongerust te zijn! En blijkbaar was de thermometer van David een beetje stuk en gaf hij automatisch een te hoge temperatuur aan, dus misschien had niemand hier koorts. In elk geval: we voelen ons allemaal kiplekker! No worries!

Dag 15: Take nothing but another bumpy ride

Tegen 10u gaat de bus vertrekken (dat is dus 11u30 geworden op z’n Senegalees). Met pijn in het hart nemen we afscheid van Thiane, haar zusjes en broer, Marie en haar familie (waar we altijd gingen eten) en David en Vivi (waar we logeerden), Daniël en Abdoul (die komen binnen twee dagen nog naar Dakar), enkele gemeenteraadsleden en Aline (djembespeler) die ons komen uitwuiven. Het busje is ietske minder goed dan het busje van het heengaan. Ten eerste wou het al niet starten, dus hebben we het in gang moeten duwen. Daarna was het gewoon 6 uur puffen en zweten. Ondertussen zijn er alweer nieuwe zieken bijgekomen. Veerle en Matthias voelen zich slecht en hebben koorts, en veel anderen hebben last van hun darmen (Ondertussen zijn ze wel terug genezen hoor :)) Na een stop geraakt ons busje weer niet in gang en bij het duwen en starten vult het buske zich met rook. Kuch kuch! Oké, hopen dat we niet te lang meer moeten rijden. 

Na een goei half uur door het drukke Dakar komen we terug aan bij Fatou. We nemen een douchke en genieten van een schotel vlees met frietjes en sla (jaja! Dat leest u goed! We hebben al echt Senegalees gegeten, maar omdat ze weten dat we thuis anders eten, proberen ze zich er voor ons aan aan te passen soms…). Diegenen die willen trekken nog even de stad in voor een verkenningstochtje. De helft van de groep is moe of voelt zich een beetje ziek, dus die gaan vroeg slapen. De andere helft wandelt naar het strand en naar het Via Via café waar Kris nog een half jaar heeft gewerkt. Op het strand is het super druk! Tegen 22u krioelt het er van de lopers en jonge mannen die trainen. Overdag is dat niet te doen met de hitte, en omdat de meeste mensen hier toch niet anders te doen hebben, trainen ze wel fel om er goed uit te zien. Bovendien doen veel moslims de ramadan, en mogen ze niet eten en drinken tussen zonsop- en ondergang. Eens het donker wordt, begint iedereen dus pas echt weer wat te leven. Anders liggen ze de hele dag te crashen onder een boom of waar er schaduw is (gelijk hebben ze hoor). We ontmoeten Vieux, een oude kameraad van de Kris met echt rastahaar die achter elke zin ‘quoi’ zegt, en die ons de komende dagen door Dakar gaat begeleiden. 

Dakar is helemaal anders dan Sokone. Sokone was heerlijk rustig in vergelijking met Dakar, wat ook wel logisch is aangezien we in de hoofdstad zitten nu. Auto’s rijden hier een beetje kris kras door elkaar, en de stad is net een halve bouwwerf. Er staan heel veel onafgewerkte gebouwen. Net zoals in Sokone liggen er her en der bergen afval, aangezien ze in heel Senegal nog geen echt afvalophaalsysteem bedacht hebben. 

Na een fris drankje in de Via Via kruipen we onze bedjes in, en dommelen met het geluid van de ventilators op de achtergrond. Bij deze danken we ook de uitvinder van de ventilator, want zonder hadden we echt al afgezien deze reis.

Dag 14: Take nothing but crocodiles

Vandaag staat er niet speciaal iets op de planning, en dat vindt niemand erg. Een chilldagske! We slapen lekker uit en overdag doet iedereen z’n eigen ding. Een paar gaan naar de markt, een paar naar het internetcafé, een paar spelen een spelletje, een paar gaan nog naar de djembespelers chillen op het strand, een paar zwemmen… We wisselen nog e-mailadressen uit met de locals die we nu onze vrienden mogen noemen.

’s Avonds worden we verwacht bij Marie, die een feestmaal organiseert ter gelegenheid van de doop van haar jongste dochtertje Delphine ’s anderendaags. We krijgen loempiakes, een soort donut, een stukje cake, kroepoek, en daarna gegrild varkensvlees. Tegen half 9 staan 4 charetten klaar, want vanavond gaan we op krokodillenjacht! Kris heeft met iemand gesproken die de avond ervoor er nog is gaan spotten en ons garandeert dat we er veel zullen zien. In den donker op een charette, tis eens iets anders. Vanonder op de kar staat een soort olielamp, en zo lijkt het even of we nog in de Middeleeuwen leven. Na drie kwartier komen we aan een soort moerassig gebied. De jager die met ons meegaat zegt dat we heel stillekes moeten zijn om de dieren niet weg te jagen. Op de tippen van onze tenen sluipen we door het zand en gras, en dan horen we ineens een luide knal. Dieje jager had gewoon zijn geweer bovengehaald en een onschuldig konijntje doodgeschoten! Waarschijnlijk om indruk te maken, maar met weinig effect want we vragen ons na een half uur wandelen af waar die krokodillen nu eigenlijk verstopt zitten. De jager zegt dat we te veel lawaai maken om ze te vinden, maar wa wilt ge als ge ne groep van 20 man meeneemt.. We delen ons dan maar op in 2 groepen om stiller te zijn, en op ons allerstilst kijken we met een pillamp over enkele plassen en meertjes. Uiteindelijk roept de jager ons bij hem en toont in de verte met zijn zaklamp twee reflecterende oogjes. We zullen er maar van uitgaan dat het een krokodil is J. Ondertussen is het al half 1 ’s nachts, en Veerle heeft een beetje schrik en de anderen zijn het zowa beu, dus keren we terug. Onderweg vertelt de jager ons nog dat er op zo’n 20 meter van ons een groep hiëna’s zit, je kon ze horen huilen. Er zaten echt twee groepen, want één groep op pakweg 100 meter huilde, en dan reageerde een dichtere groep erop. Jammer genoeg hebben we ze niet gezien in het donker. Niet helemaal op ons gemak ploeteren we door de modder, en kruipen we vervolgens terug op onze charetten. Twee krokodillenoogjes en een dood konijntje, misschien hadden we er meer van verwacht, maar het was toch een zeer spannende en avontuurlijke avond. Marie had eigenlijk nog een tweede deel van het doopfeest gepland na de krokodillentocht, maar het was ondertussen al zo laat geworden, dat we erna enkel nog een glaasje schuimwijn hebben gedronken met diegenen die nog niet te moe waren. We nemen ook afscheid van Lamin en Annelies, en van de djembespelers, want de volgende dag is het tijd om naar Dakar te vertrekken.

Dag 13: Take nothing but le spectacle

De zon brandt al fel aan de hemel als buitenkomen. Suzanne en Lotte komen terug van bij Barro, en vertellen hoe ze de avond ervoor hun toekomst hebben laten voorspellen door een Senegalese vrouw. Dat willen de andere meisjes ook eens proberen! Wat vertellen de schelpjes over onze toekomstige levens? Enkele voorbeelden van wat gezegd geweest is:

- Lotte zou een moeilijk karakter hebben en haar papa wou niet dat ze ging trouwen.
- Suzanne heeft een vriend die veel weg gaat en terug komt en hun broer ging een 3^de kindje krijgen.

- Veerle gaat de komende dagen telefoon krijgen van een buitenlander over een geldkwestie en gaat later directeur worden. Ze gaat ook gelukkig worden met de persoon met wie ze nu samen is, en gaat daar ook mee trouwen. Een man in haar omgeving die papa is gaat ziek worden, maar niet heel erg.

- Ellen haar zus gaat binnen een paar dagen van een zoontje bevallen, en Ellen zelf moet nog veel studeren. Ze mag de liefde niet vermengen met haar studies. Als ze dat niet doet, gaan haar studies heel goed gaan, en gaat ze ook een hele goeie job vinden.
- Karlien gaat eerst een lief hebben, maar dat ging mislopen. Met haar tweede liefde, een corpulente man, gaat ze trouwen en al snel kindjes krijgen, minstens drie.

- Lize gaat ergens werken waar veel geld valt te verdienen, in een bank ofzo. Als ze geen offers maakt, gaat in de toekomst haar grote familie vooral vrouwelijk zijn. Haar toekomstige man gaat heel wit van huidskleur zijn, veel witter dan een gewone blanke. Haar papa houdt veel van haar en ze moet voor hem een cadeautje kopen hier.

- Caroline gaat veel geld krijgen in de toekomst. Haar vriendje houdt veel van haar en als er een aanzoek volgt, moest ze die accepteren. Op haar toekomstig werk zouden de mannen sympathieker zijn dan de vrouwen. Haar eerste kindje zal een zoontje zijn.

Jaaaaaawadde ! We zijn benieuwd of er iets van gaat uitkomen! Hier en daar, zoals bij Ellen, leek het heel hard te kloppen, maar soms sloeg ze de bal ook helemaal mis. Bij Lize bijvoorbeeld zei ze dat ze een kleine vriend had en vroeg ze of Lize veel broers had (niet dus, want ze heeft 2 zussen, en de Rob is (pardon: heeft) ne grote)… Iedereen moest ook een offer brengen, zodat de voorspellingen zouden uitkomen. Toch een toffe ervaring!

Terwijl de meisjes hun toekomst lieten voorspellen, zijn de jongens gaan luisteren naar wat uitleg over een landbouwproject waar David, de uitbater van dit logement, aan meewerkt. Onzen David (jaja verwarrend hé) krijgt ondertussen privéles djembe van Lamine. David heeft zelf een liedje geschreven voor onze Senegalese vrienden hier en gaat dat vanavond brengen op het spectacle. We zijn kei benieuwd! Sowieso een schone geste!

In de namiddag gaan we vissen met de pirogue (= boot). Na een half uurtje varen tussen de mangroves stoppen we op een zandbank en staan we met onze voeten int water. Door een lang net in een soort U-bocht in het water te hangen en steeds meer toe te trekken, geraken visjes gevangen. Onze eerste buit telt 10 visjes! We zijn laaiend enthousiast, tot Barro ons vertelt dat onze vangst zo mager is dat we maar een 1/20 krijgen. Oei, hopelijk de tweede keer beter. Helaas geraakt de derde keer ons net stuk, en is het gedaan met vissen. In totaal hadden we er toch zo’n 40, dus we keren tevreden terug. Iedereen is in z’n nopjes, want vanavond wacht een heus spectakel. We trekken allemaal onze African outfits aan. De meisjes hebben allemaal een soort kleedje of rok en bovenstuk tot aan de knieën, de jongens een lange broek en hemdje (een beetje ne pyama).

Het spectakel was de max. De djembespelers waren van de partij, alsook danseresjes en zelfs een vuurspuwer! We hebben zelfs meegespeeld in een toneeltje, waarin de Reus koning was en aan zijn vier vrouwen vraagt of die bloed willen offeren voor hem. En ein-de-lijk kunnen we genieten van de echte Afrikaanse vrouwelijke moves. Er waren twee dansereskes van 12 en 16 jaar, maar het was echt ni normaal hoe snel die konden bewegen! Ik denk dat wij zelfs als we zouden proberen niet zo snel onze benen op en neer zouden kunnen bewegen. Echt geflipt, maar o zo sjiek! David had een liedje voor deze avond voorbereid op z’n gloednieuwe djembe, en onder begeleiding van Lamin brengt hij het – een tikkeltje zenuwachtig David? J - voor alle omstaanders. Goed gedaan, en een heel mooi gebaar naar de Senegalezen toe! Er wordt nog gedanst en geshaket, de ambiance zat erin. Het was ook een beetje de afscheidsavond met de mannen van de djembe, want de avond erna waren er al andere plannen. We gaan ze missen, den Amadou, Lamin, Salif, Aline, Tam en de anderen!

Dag 12: Take nothing but Sokone

De vermoeidheid begint bij iedereen stillekes aan toe te slaan. ’s Morgens zitten we ruim een uur later aan de ontbijttafel dan een dikke week geleden, maar toch is iedereen veel suffer dan toen. Tegen 11u staan de charetten klaar (kar met paard of ezel) om ons te vervoeren naar een plek waar ze palmwijn uit palmbomen distilleren. We rijden een half uurtje, chillend op de kar en genietend van een heerlijk briesje en de mooie uitzichten van Sokone. Onderweg roepen alle kindjes ‘Toebab! Toebab!’. Dat betekent ‘blank’. Ze komen allemaal super enthousiast en zwaaiend naar onze voorbijrijdende karren gelopen om ons een handje te geven, en even wanen we ons allemaal Hollywoodsterren J. Aangekomen bij de palmbomen toont een 61-jarige maar nog zeer vinnige Senegalees ons hoe men sap van de palmbomen verkrijgt. Aan de hand van een zelfgemaakte hou-vast-riem kloutert hij een boom in die zeker 10 meter hoog is. De palmbomen hebben geen vertakkingen, het is gewoon een recht stuk naar boven waar je in feite verticaal moet op wandelen, leunend in die riem. Een straf staaltje acrobatie, merken we later als we het zelf ook eens mogen proberen. Boven in de boom bevestigt hij een lege plastic fles of bidon. Via een zelfgemaakt trechtertje (van bladeren) en een dun koordje loopt het sap via het trechtertje zo in de flessen. Als ze vol zijn, worden ze er weer afgehaald, en daar wordt palmwijn van gemaakt. De oudere man vertelt ons dat hij in heel zijn leven al 3 keer helemaal naar beneden is gevallen, één keer omdat die riem waar hij in hing door was gekrakt. Jawadde, en dieje leeft nog! Die moet ook een goeie engelbewaarder hebben J We leren nog trechtertjes te maken van boombladeren, maar dat bleek er toch makkelijker uit te zien dan het was.

Als we terug waren zijn Lize, Lotte, Karlien, Suzanne en David hun Senegalese kleren gaan halen. We passeren nog snel even langs de markt voor mango’s en koekjes. Alle Senegalezen staren de meisjes aan, en iedereen roept hoe mooi ze er in de traditionele kleding uitzien. In het centre des handicapées kunnen we – als er stroom is tenminste – de blog nog online plaatsen.

Tegen 16u staan Lamin en zijn companen (Amadou a.k.a. Reus omdat hij 2 meter ofzo is, Alin, Modou en Tam) klaar om ons een rondleiding in Sokone te geven. Een beetje laat, maar de tour was eigenlijk al gepland voor dag 2 hier, maar toen was het zo aan het regenen dat niemand er veel zin in had. We worden in drie groepen verdeeld. We bezoeken het voetbalstadion, een schooltje, een moskee en twee priesters, een plaatselijk fuifzaaltje en nog enkele gebouwtjes. We passeren ook een soort sociaal opvangcenter voor kindjes, dat jammer genoeg is moeten sluiten wegens geldgebrek. We lopen ook door andere wijken dan de onze (in totaal zijn er denk ik 5). Iedereen roept steeds hartelijk goeiedag (‘bonjour’ of ‘salamalekoum’) en vraagt spontaan hoe het met ons gaat hier. Tegen 19u spelen we een voetbalmatchke tegen de mannen, en jajaaaah: de toebabs winnen!

20u: we worden verwacht bij meneer de burgemeester. Die woont in een aardig optrekje en rijdt met een sjieke jeep, een uitzondering hier. We krijgen hapjes (nootjes, een soort smoutenbollen en dadels) en daarna eten we terug op de grond rond schotels. Er waren ook andere gemeenteraadsleden, en na het eten gingen die ineens allemaal snel naar buiten. Dan zei Piet dat het onbeleefd was om dat niet te doen na je eten, dus installeerden we ons buiten onder hen. We kregen allemaal nog een zakje ‘amandes de cajou’ (die nootjes) en werden nogmaals bedankt voor onze hulp hier. ’s Avonds vertelt Reus ons nog dat hij en zijn vrienden (eigenlijk zijn dat dus die djembespelers) mee in een soort protestgroep zitten tegen de burgemeester, omdat hij hier sinds dat hij aangesteld is, echt bijna niks zou gedaan hebben. Reus beklaagt dat er, ondanks dat er zoveel jongeren in Sokone zijn, zo weinig voor de jeugd wordt georganiseerd of gedaan. Suzanne en Lotte gingen niet mee naar de burgemeester. Zij gaan deze nacht voor 1 keer slapen bij Barro, in een ander gezin.

Diegenen die nog zin hadden trokken ’s avonds met Reus en de bende nog even naar het strand, om gezellig te babbelen aan een vuurtje en thee te drinken. De maan staat vol aan de hemel en verlicht heel Sokone. Wij duiken ook ons bedje in.

Dag 11 : Take nothing but safari

Om half elf trokken we er met een weeral heel gammel buske op uit om een soort safaripark te bezoeken. Op drie kwartier rijden lag een groot natuurdomein, waar giraffen, zebra’s, hiëna’s, elands, neushoorns, hangbuikzwijntjes en mooie vogels zaten. Giraffen en zebra’s enzo leven hier niet natuurlijk, maar ze hebben er een aantal naar hier gebracht, wellicht voor de toeristen. Daar aangekomen werden we verdeeld over 2 jeepkes, waaruit je een zalig zicht had en van de bries kon genieten terwijl we door de bossen en weiden reden. Een speedy bobgevoel, maar dan in de broese! Een gids gaf ons bij elk dier een beetje uitleg. De dieren hadden daar veel plaats, en schrokken niet al te hard van de jeeps, waardoor we toch vrij dicht bij konden komen. Genieten!

Eens teruggekomen in ons campement stonden Lamin en wat djembevrienden klaar om ons de kunsten van het djembe spelen aan te leren. David heeft ondertussen zichzelf al ene aangeschaft, en begint de ritmes al aardig onder de knie te hebben! Maar na 5 minuten spelen doen uw vingers piiiijjn jong! Diegenen die geen zin hadden in de djembe doken nog even snel het water in. We zijn over het strandje teruggewandeld. Het is geen parelwit strand zoals op Hawai, maar vooral veel nat zand waar krabbetjes hun holletjes in bouwen. Bovendien is het strand eigenlijk ook een beetje een dierenkerkhof: het ligt er vol skeletten van overleden ezels en koeien. Hier en daar zie je nog een kadaver in ontbinding, jakkes! Maar ach, dat zijn we al gewoon. Ondertussen waren de kleren van de jongens klaar! Matthias en Piet in’t geel, de Raf in’t kakigroen. Schoon zenne! Ook Dorien, Ellen, Veerle, Gwenny en Caroline hun kleedjes waren klaar. Felle prints en stugge stofjes zijn bij deze helemaal in en we gaan ze ook introduceren in Zemst en omstreken dus be prepared!

Om 20u waren we uitgenodigd bij de familie van Tsjaane (het ex-liefke van de Krikke). De elekriciteit was voor de verandering weer eens uitgevallen, maar dat bracht alleen maar gezelligheid met zich mee. We installeerden ons op het dak, tot er een hevig onweer uitbrak en de regen met bakken uit de lucht viel. Vergis u niet, het is dan nog steeds super warm. Dan hebben we maar beneden gezeten, en genoten van de erg goeie kookkunsten van Tsjaane, het was een soort spaghetti. Met overal kaarsjes en pakweg 25 man op de grond rond de eetschotels was gezelligheid troef. Toch had iedereen erna een beetje zijne klop, en zijn we maar eens vroeg gaan slapen.

Bij deze willen we vanuit Senegal ook de deelnemers aan de dodentocht hééél veel succes wensen! Mama's, papa's, famille, lieven en thuisblijvers, en de mensen van Afractie: komaan jong, jullie kunnen dat! Cinq kilomètres à pie, ça use, ça use… J

Dag 10: Take nothing but la lutte

Hmmm… zo goed waren de pintjes in de bar van de avond ervoor niet, want ’s morgens heeft bijna iedereen diarree. Het kan ook van iets anders zijn, maar toch maar oppassen dus met drank. ’s Morgens is het tijd voor de tweede groep om stoffen te gaan kiezen om kleren van te laten maken. Via Annelies (zie eerder) konden we mee gaan met de zus van Lamin. We mochten de stoffen kiezen en de zus onderhandelde over de prijs. De mannen laten hun kleed maken bij kleermakers op de markt. De ladies zijn ’s avonds naar de zus thuis gegaan om onze maten te laten opnemen, want de zus zal zelf onder kleren maken. We zijn benieuwd.

Team bien cuit (Dorien, Karlien, Caroline) en Team a l’aise (Lize, Lotte, Gwenny en de Kris ook nog) zijn vandaag naar Touba Mouride het dispensarium gaan verder schilderen. Vorige week was dit niet gelukt doordat de politie ons had tegengehouden, omdat er 2 man bovenop de auto zat. Deze keer zijn beide teams goed aangekomen. Het vorige team had bij de laatste schilderbeurt een fijne boodschap achtergelaten met witte verf op het nog te schilderen zwarte gebouw: ‘ZWETEN! Bonne chance!’. Héél aanmoedigend, maar ook heel moeilijk om over te verven, met als gevolg dat je de letters nu nog (na pakt 5 lagen) steeds een beetje erdoor kan zien. Zo laten we hier overal een beetje onze stempel achter J Het verven gaat gelukkig goed vooruit, met wat muziek op de achtergrond en een mangooke voor tussendoor. Tegen 16u cruisen we terug naar het campement, met 2 ‘taxi’s’. De taxi’s hier zijn de auto’s die wij westerlingen allang op de schroothoop hadden gegooid. Tijdens de rit spoot er vanonder de auto zand binnen in de auto – Lotte heeft het geweten – en is de chauffeur even moeten uitstappen om onder zijn auto te gaan liggen omdat iets maar bleef lawaai maken. Deuren gaan dikwijls niet meer open, alles hangt percies los om elk moment uit elkaar te vallen, maar we zijn in elk geval weer goed thuisgeraakt, en dat is hier toch ook steeds een avontuur!

Team awesome is in de voormiddag gaan rondlopen op de markt en heeft enkele leuke aankopen gedaan. In de namiddag zijn ze het derde veld gaan aanplanten. Het water zakt op die plaats vooral in de namiddag. Gekleed in hun kakigroene hemdjes pasten ze helemaal in het landschap!

’s Avonds hebben we tesamen met onze Senegalese vrienden een heuse lutte (een soort worstelwedstrijd) georganiseerd. Een hele organisatie waarbij toestemming van de burgemeester nodig was. Het la lutteseizoen is nu voorbij, maar er werden zoals gewoonlijk prijzen voorzien (een zak rijst voor de eerste en geld voor de tweede) zodat er heel wat volk op afkwam. Een stroomgenerator, computer en boxen moesten de hele buurt laten horen waar het te doen was, en brommertjes, charetten en mensen kwamen langzaam toegelopen. Zo’n generator was echt nodig, aangezien hier te pas en te onpas de elektriciteit uitvalt. Dan is het 360° pikzwart. Het startuur was voorzien voor 20u, maar – serieus – om 22u50 zijn we ongeveer echt begonnen. Na even te wachten, kwamen er opeens kei veel mannen zich inschrijven. Lize en Lotte waren verantwoordelijk voor de inschrijvingen en het trekken van de namen. Gelukkig werden we bijgestaan door een Senegalees, want we spreken geen Wolof. De strijders verkochten veel show door in het midden van de circel ostentatief en met veel streken te dansen en paraderen. Zo had je tijdens de wedstrijd ook nog een overzicht wie er nog allemaal in zat. En amaaaaaai, wat een spectakel! In de eerste ronde waren er meer dan 15 matchkes. De winnaar ging telkens door naar de volgende ronde. Er waren twee scheidsrechters dus er konden twee matchkes tesamen doorgaan. Meermaals was er opeens veel commotie en discussie over wie al dan niet gewonnen had. De gemoederen raakten verhit en de sfeer zat er goed in! Twee Senegalese vrouwen zongen – of was het jankten? – de hele tijd door de micro, terwijl de lutteurs het op het zand hevig tegen elkaar opnamen. Breuken zijn hierbij geen zeldzaamheid werd ons op voorhand verteld, maar alle chance hebben wij er geen moeten zien in deze wedstrijd. De finale begon en toen werd het echt spannend. De twee lutteurs waren aan elkaar gewaagd en het duurde wel heel lang alvorens echt ‘actie’ werd ondernomen. Na een half uur spanning, gebeurde er ineens iets raar. Opeens, in een fractie van een seconde, stoven alle toeschouwers uit elkaar. Niemand van ons wist wat er gebeurde, het ging razendsnel, brommertjes reden weg en mensen gingen lopen. Wij dachten al dat er een gigantisch gevecht zou uitbreken, of dat er een megakudde grote beesten ofzo aankwam. Maar blijkbaar dachten ze dat de politie op hen afkwam. De gendarmerie is hier niet zoals bij ons. Ze kunnen iedereen zonder reden tegenhouden en onderzoeken, ze zijn heel corrupt en blijkbaar zaten er onder de toeschouwers nogal veel met gestolen brommertjes, of mensen zonder papieren ofzoiets.. We hebben niet zo goed begrepen waarom iedereen zo’n schrik had. De toestemming voor de lutte was geldig tot middernacht, en tegen dat de paniek uitbrak was het al 1u, misschien had het daarmee iets te maken. Omdat er nog steeds geen echte winnaar was aangeduid, werd besloten de zak rijst in twee te verdelen voor de finalisten. Het was een plots en jammer einde, maar wel een onvergetelijke avond!

Dag 9: Take nothing but mangroves, part 2

Vandaag hebben we de tweede dag mangroves aangeplant. De groep die gisteren niets gedaan had, werd verdeeld over de andere twee groepen. Na een hele tijd gewacht te hebben (tot het water was gezakt) konden we in de namiddag (jaja…het Afrikaanse ritme: we geraken er aan gewoon) aan beginnen. Het team dat het verste moest (vanaf nu sowieso team travak), mocht de hele namiddag genieten van het gebrul van een Senegalees gemeenteraadslid, die het leuk vond vooral te roepen en delegeren (in een onverstaanbaar Frans), maar zelf geen enkele propagule (dat is een mangrovekiem) in de grond stak. ‘Attendez!’, ‘Plantez!’, ‘Dancez’! Ellen, Gwenny, Caroline, David, Dorien en Veerle waren tegen half 4 klaar om de man te lynchen in de moddervelden, maar we hebben ons nog kunnen beheersen. Bij de andere groep ging het beter vooruit. Op het einde van de dag waren er twee velden volledig klaar. Puffen, zweten, modder overal en een zere rug, maar het is gelukt! Morgen wordt het derde veld gedaan (waar de eerste dag het water niet gezakt was).

’s Middags konden we genieten van een heerlijke lunch: fataja. Dat is een soort deeg gebakken in olie tot een broodje, dat je dan vult met gehakt, saus en frietjes. Cassé van het door de modderen ploederen en de warmte, hebben we in de namiddag nog wat gechilled in ons campement, chez Vivi et David.

’s Avonds besloten we het nachtelijke leven in Sokone een beetje verder te ontdekken, dus trokken we de hoofdstraat in op zoek naar een tof cafeetje. Eens gevonden hebben we ons tegoed gedaan aan Flags (het plaatselijke bier) en een midnightsnackpizzake. Njammie! De goeie avondwandeling heeft goed gedaan.

Dag 8: Take nothing but mangroves

Salé Malekoum. (Begroeting van hier)

We zijn al in de tweede week. Amai, de tijd vliegt hier. Zoals jullie wel weten, is het hier nu het regenseizoen. Af en toe regent het hier dus een heel goed. Maar vandaag regent het ongeveer al een hele dag. Het blijft hier wel warm.



Gelukkig was het deze voormiddag droog gebleven. We zijn gestart in drie groepen met het aanplanten van de mangroves. Twee groepen hebben flink gewerkt. We moesten wel lang wachten op eb. Bij één groep is het water nooit gezakt: het bleef hoog. Ze hebben dus gewacht voor niets.

Er werken ook mensen mee die de Ramadam doen. Deze mensen mogen overdag niet eten of niet drinken. Echt zot, wij waren al kapot in de hitte. Dit heeft ook een invloed op het leven op straat. De inwoners houden zich rustiger.

Vandaag zijn enkele meisjes stoffen gaan kopen op de markt en hun maten laten nemen om echte afrikaanse kleedjes te maken. Zeer leuk. De andere meisjes volgen later deze week.

Ook zijn we op bezoek geweest in het gemeentehuis en hebben we de burgemeester en de schepenen persoonlijk ontmoet. We zijn nu ook op de hoogte van de projecten die er zijn tussen Zemst en Sokone.

Nu gaan we eten. :)

Smakelijk.

Dag 7: Take nothing but relax

Vandaag stond onze 2^de dag tourisme op het programma. We trokken met paard en kar richting Mbadoth. Na een nog wel vrij aangename tocht van 7,5km kwamen we aan bij een leuk strandje waar we ons met zijn allen installeerden in een strandhuis.

Sommige doken direct het water in, speelde wat frisbee of speelde een beetje djembee. Er was een plaatselijk groepje muzikanten met ons meegekomen, waardoor we voorzien werden van heerlijke ritmes en drums. Na enige tijd werd er zelf een mengpaneel en boxen boven gehaald. Het werd dus een echt Afrikaans feestje! We lieten ons niet kennen en probeerden zo goed als mogelijk onze Afrikaanse moves te tonen.

Zoals je kan lezen, hebben we een echte relax dag achter de rug. En we hebben ervan genoten. Tegen het einde van de namiddag werd er nog een snackje klaargemaakt, gegrilde vis met ajuin.

Met paard en kar reden we terug naar Sokone en Suzanne & Matthias entertainden enkele plaatselijke kindjes met ‘Le jeux de boulles’. Dat bleek net iets vermoeiender dan verwacht.

Na wederom een lekkere maaltijd gingen we een rustige avond tegemoet. En maar best ook want vanaf morgen komt het zware werk eraan in de mangroves.

Dag 6: take nothing but a pirogue

Per bus zijn we naar Touba Couta geweest. Een dorpje waar een mega belgisch resort is. Nadien zijn we gaan varen met een pirogue, m.a.w twee uur bruinen in de zon. Met z'n allen in een boot om tussen de mangroves te varen: goei windje en heel leuk. :)



We zijn naar Bangboung gevaren. Daar is een eco-campement. We hebben daar gegeten en gezwommen in het water. Het was grappig omdat er ook kano's waren waarmee we ons goed hebben geamuseerd.

In de avond hebben we weer een kampvuurtje gemaakt, thee gemaakt en djeembee gespeeld aan het water in Sokone.

Morgen gaan we 7 km met paard & kar om de vissen te gaan vangen en te bakken, om te gaan zwemmen, om te gaan voetballen en voor diegene die nog wit zijn te gaan bruinen (niemand dus, want iedereen ziet goed bruin ;) ). Onze senegalese vrienden gaan mee.

Dag 4 + dag 5: Take nothing but sun

Gisteren en vandaag hebben we ons in twee groepen opgesplitst. De ene groep ging eerst schilderwerken uitvoeren in een dispensarium. De andere groep ging koken met verschillende families en genieten van het leven hier in Sokone. Nadien werden de groepen opgewisseld.

De eerste dag vertrok ‘team awesome’ (Piet, Suzanne, Veerle, Ellen, David, Matthias, en Raf) richting Toubamourit. Het nemen van de taxi was een groot avontuur. Ook Danielle en Abdul kwamen mee. Er waren te weinig plaatsen in de auto, waardoor er steeds meer mensen op een bank moesten dan mogelijk. Lekker gezellig en plakkerig. ;) Daar aangekomen hebben werd één van de twee gebouwen voorzien van een tweede en derde laag verf. Afzien! Het was heel warm en heel zonnig. De zon stond helemaal bovenaan en er was nergens schaduw. Sneller dan de Senegalezen hadden verwacht, was het werk klaar. Goed gedaan, team Awesome! Met Suzanne en Abdul op het dak reden ze naar huis.

‘Team bien cuit’ (Dorien, Caro, Karlien) zijn gaan koken bij Thiane. Kris keek toe en zag dat het goed was, zoals de mannen hier wel vaker doen. (Kris zit dus ook in ‘team a l’aise.) We zijn eerst tesamen naar de markt de ingrediënten gaan kopen. De prijs is sowieso duurder omdat er blanken mee naar de markt gaan. Nadien namen we paard + kar naar huis: hobbelig en grappig. Nadien is ‘team a l’aise’ (Lize, Lotte, Gwenny) naar Marie (die iedere dag voor ons kookt) gegaan. We kregen eerst vlechtjes in ons haar (de treshkes). Op’t gemakske gingen we eerst ook nog zwemmen met de kinderen van in de buurt. We begonnen ons al af te vragen wanneer we zouden beginnen met koken. Uiteindelijk bleek dat Marie alles al had gekuist (lees: vis en groenten) en dat wij enkel nog konden toezien hoe alles bij elkaar werd gebracht. We hebben onze teamnaam dus niet gestolen. J We moesten wel alles zorgvuldig noteren in ons boekje, zodat we het in België nog eens kunnen maken.

Vandaag werden de groepen dan omgewisseld. ‘Team bien cuit’ en ‘Team a l’aise’ vertrokken vandaag richting Toubamourit. Na een uur te wachten vertrokken we richting de tankstation, met Lize & Abdul op het dak. Ai ai ai! Opeens stond daar politie. Ze maakten problemen (als je geld onder tafel zou geven, zou het sneller in orde zijn) en bevolen om het dak meteen te verlaten. Dit gebeurd hier wel vaker, ook al mag het normaal niet. Waarschijnlijk wouden ze geld omdat wij toubabs (blanken) zijn. We hebben een uur gewacht aan de kant van de weg, terwijl Kris, Abdul, de taxi chauffeur en Adama (die zijn ze er nog gaan bij halen omdat ze goede contacten heeft met de politie) in het politiekantoor gingen onderhandelen. Het heeft niet veel uitgemaakt, want toen werd de auto in beslag genomen. Dan maar te voet naar huis (we waren nog niet ver hoor). We zullen deze namiddag ‘le centre des handicapés’ gaan  bezoeken, een beetje zwemmen, bezoekjes brengen bij onze buren en met de plaatselijke kindjes spelen.

‘Team awesome’ is gaan koken bij drie families: eerst mee naar de markt en daarna naar de verschillende families (familie van Marie, familie van Thiane en familie van Adama). Suzanne en Veerle hebben net een kip gepluimd voor het middagmaal.

In de avond hebben een kampvuur gemaakt en hebben onze Senegaleese vrienden djeembee gespeeld. Heel leuk.

Morgen gaan we met een boot (pirogue) varen in de mangroves. We kijken er naar uit.

Dag 4: Take nothing but treshkes

Zoals je merkt, hebben we pas vandaag de eerste keer onze blog kunnen aanvullen. Dit komt omdat er niet steeds elektriciteit is en we ook op zoek moeten naar internet. We proberen iedere dag iets te typen op de laptop, zodat we nadien alles kunnen posten.

Met ons is alles hier goed. Iedereen is gelukkig en we kijken uit naar alle dagen die nog volgen.

Groetjes van ons allemaal!

Dag 3: Take nothing but Ataja

De les was interessant, maar onze leraar sprak niet zo goed Frans. Met de nodige visuele ondersteuning van een andere man, verstond wel iedereen wat er moet gebeuren. Het komt er op neer dat je de plantjes recht moet zetten en tot 1/3 in de grond moet planten.  Volgende week zullen we beginnen met het echte werk.

Nadien hebben sommigen gezwommen in de rivier. Tezamen met de kinderen. Heel leuk & grappig. Anderen hebben even uitgerust om te bekomen van de eerste drukke dagen.

In de late namiddag zouden we rondgeleid worden in Sokone door de plaatselijke jeugd (lees: jongens van rond de 30 jaar). Leuke gasten! Door de regen werd ons programma gewijzigd en hebben ze ons getoond op welke manier ze thee drinken. Ataja is de naam van de thee die ze hier drinken. Volgens de traditie zijn er drie rondes. In het begin is de thee zeer straf, maar nadien vermindert de sterkte. Wel lekker!



’S Avonds hebben we iets gedronken met de jongeren. Sommige zijn nog een stap in de wereld gaan zetten (lees: naar de overkant gevaren met een boot om daar terecht te komen op een feestje).

Dag 2: Take nothing but a bumpy ride

Na ons ontbijt kregen we les van Fatou: Wolof. Dit is de taal die alle mensen hier spreken. De ene was er al iets sneller mee weg dan de andere J. Het was grappig. We namen afscheid van Fatou en haar familie. Klaar om aan onze reis naar Sokone te beginnen.

Onze busje werd vervangen door een bus, waar er voldoende plaats was. Er reisden ook enkele Senegalezen mee, waaronder Daniel. Daniel woont in Dakar en zijn familie woont (sinds één jaar) in Sokone. De zus van Daniel, Marie, zal iedere middag en avond voor ons koken.

De busrit naar Sokone duurde ongeveer zes uur. In het begin was de weg naar Sokone goed. Het was leuk om Dakar te bewonderen bij daglicht. We reden op de nationale weg. Deze weg is vergelijkbaar met de Brusselsesteenweg bij ons: twee rijvakken. Wanneer je een auto wil voorbij steken, moet je dus zeker weten dat er geen tegenligger is. Onze chauffeur reed goed en voorzichtig. Naar het einde toe werd de weg veel slechter: putten! Soms reden we zelfs naast de weg omdat het daar beter was.

Toen we aankwamen werden we opgevangen door Vivi & David. We logeren bij hen in deftige kamers, waar zelfs een douche en wc is. Er is ook elektriciteit, maar die valt wel zeer regelmatig uit.

’S Avonds werd de verjaardag van Karlien (2 aug), Lotte & Suzanne (3aug) gevierd. Annelies (een Belgische) bracht vrienden van haar mee. Ze speelden op hun djembé’s en we lieten ons gaan op de Afrikaanse ritmes. Echte Afrikaanse muziek. Zeer leuk!!

Morgen gaan we naar school, waar we meer uitleg krijgen over het ‘aanplanten van mangroves’. We gaan dit samen doen met Senegalese jeugdbewegingen, die jongeren zullen er ook zijn.

Tot morgen!

Dag 1 Take nothing but good people

Eindelijk zijn we er. Na een hobbelige vlucht richting Madrid (duur: 2u20) en na een hamburger gegeten te hebben, stapten we op het vliegtuig richting Dakar (duur: 4u40).

We hebben vandaag de kans gehad om elkaar te leren kennen. Het is een leuke bende:

David heeft zijn vliegangsten min of meer onder controle kunnen houden.

Lotte blijft altijd de positieve nood zien.

Gwenny blijft maar zoeken naar Wally (en ze is nog lang niet klaar).

Dorien is het liefste meisje van de groep.

Voor Lize is het vandaag erob of eronder, en liefst erob.

Suzanne heeft haar werkpakje al aan, want we zijn al heel de dag aan het schilderen.

Veerle en Caro, aka de kussendieven, zullen vannacht goed slapen.

Matthias zijn hamburger was heet en G’reed.

Wie wordt de Senegalees van Karlien? (Ze heeft in haar valies nog plaats.)

Raf gaat op reis en hij vergeet…. (Hij pakte pas gisterenavond in.)

Ben je Liesbeth haar huisgenoot? Dan leer je haar op deze blog kennen.

Ellen had het beste afscheid: haar papa zwaaide haar aan de gate uit!

Kris is de loser van de dag.

Net als dokter Beaucourt, heeft Piet zijn doktertasje mee. (We zijn dus in goede handen.)

In de luchthaven werden we opgewacht door Daniel, een oude vriend van Kris. (Daniel is een Senegaleese naam) Ons busje zou plaats hebben voor 19 man + bagage. Dat ging op zijn Afrikaans te werk. Alle bagage werd zorgvuldig gestapeld op het dak en wonder boven wonder pastte ook iedereen in het busje, al was het wel wat krapjes. Dit wordt een zware rit morgen. Het is namelijk een tocht van 6u van Dakar tot in Sokone.

Na een korte rit van 10’ kwamen we aan bij Fatou en Fatim.

In Dakar sliepen we bij Fatou en Fatim, moeder en dochter, die een B&B uitbaten. We zullen hier ook slapen als we op het einde van onze reis weer in Dakar verblijven. Hier werden we zeer goed ontvangen. Er werd ons een zeer lekkere schotel vol groenten geserveerd. Samen met brood en onze handen aten we onze laatste maaltijd van de dag op. In combinatie met een verfrissend drankje was dit heerlijk.

Na een verfrissende douche kropen we vermoeid ons bed in. Al een geluk konden we met het gezoem van een ventilator en bijhorende verfrissing in slaap vallen.

Morgen rijden we – per bus – naar Sokone. We zijn benieuwd.

Groetjes van ons allemaal!

Ps: Hou de kranten in het oog, want we komen erin. ;)

Nog één week!

Binnen exact een week is het zover! Dan vertrekken we met ons 15 richting Sokone in Senegal. Voor vele onder ons wordt het de eerste ontmoeting met Afrika! En waarschijnlijk wordt bij iedereen de spanning, de zin naar avontuur, de nieuwsgierigheid, … nu ten top gedreven.

Via deze blog kan je onze reisverhalen volgen. Zo veel als mogelijk gaan we onze avonturen hier posten gekaderd met enig fotomateriaal.

Op maandag 1 augustus 2011 vertrekken we vanop Zaventem richting Madrid om van daaruit tot Dakar (Senegal) te vliegen. Moesten er geïnteresseerden zijn om ons uit te zwaaien, ten laatste om 10u verzamelen wij in de luchthaven.