Dag 4: Take nothing but treshkes

Zoals je merkt, hebben we pas vandaag de eerste keer onze blog kunnen aanvullen. Dit komt omdat er niet steeds elektriciteit is en we ook op zoek moeten naar internet. We proberen iedere dag iets te typen op de laptop, zodat we nadien alles kunnen posten.

Met ons is alles hier goed. Iedereen is gelukkig en we kijken uit naar alle dagen die nog volgen.

Groetjes van ons allemaal!

Dag 3: Take nothing but Ataja

De les was interessant, maar onze leraar sprak niet zo goed Frans. Met de nodige visuele ondersteuning van een andere man, verstond wel iedereen wat er moet gebeuren. Het komt er op neer dat je de plantjes recht moet zetten en tot 1/3 in de grond moet planten.  Volgende week zullen we beginnen met het echte werk.

Nadien hebben sommigen gezwommen in de rivier. Tezamen met de kinderen. Heel leuk & grappig. Anderen hebben even uitgerust om te bekomen van de eerste drukke dagen.

In de late namiddag zouden we rondgeleid worden in Sokone door de plaatselijke jeugd (lees: jongens van rond de 30 jaar). Leuke gasten! Door de regen werd ons programma gewijzigd en hebben ze ons getoond op welke manier ze thee drinken. Ataja is de naam van de thee die ze hier drinken. Volgens de traditie zijn er drie rondes. In het begin is de thee zeer straf, maar nadien vermindert de sterkte. Wel lekker!



’S Avonds hebben we iets gedronken met de jongeren. Sommige zijn nog een stap in de wereld gaan zetten (lees: naar de overkant gevaren met een boot om daar terecht te komen op een feestje).

Dag 2: Take nothing but a bumpy ride

Na ons ontbijt kregen we les van Fatou: Wolof. Dit is de taal die alle mensen hier spreken. De ene was er al iets sneller mee weg dan de andere J. Het was grappig. We namen afscheid van Fatou en haar familie. Klaar om aan onze reis naar Sokone te beginnen.

Onze busje werd vervangen door een bus, waar er voldoende plaats was. Er reisden ook enkele Senegalezen mee, waaronder Daniel. Daniel woont in Dakar en zijn familie woont (sinds één jaar) in Sokone. De zus van Daniel, Marie, zal iedere middag en avond voor ons koken.

De busrit naar Sokone duurde ongeveer zes uur. In het begin was de weg naar Sokone goed. Het was leuk om Dakar te bewonderen bij daglicht. We reden op de nationale weg. Deze weg is vergelijkbaar met de Brusselsesteenweg bij ons: twee rijvakken. Wanneer je een auto wil voorbij steken, moet je dus zeker weten dat er geen tegenligger is. Onze chauffeur reed goed en voorzichtig. Naar het einde toe werd de weg veel slechter: putten! Soms reden we zelfs naast de weg omdat het daar beter was.

Toen we aankwamen werden we opgevangen door Vivi & David. We logeren bij hen in deftige kamers, waar zelfs een douche en wc is. Er is ook elektriciteit, maar die valt wel zeer regelmatig uit.

’S Avonds werd de verjaardag van Karlien (2 aug), Lotte & Suzanne (3aug) gevierd. Annelies (een Belgische) bracht vrienden van haar mee. Ze speelden op hun djembé’s en we lieten ons gaan op de Afrikaanse ritmes. Echte Afrikaanse muziek. Zeer leuk!!

Morgen gaan we naar school, waar we meer uitleg krijgen over het ‘aanplanten van mangroves’. We gaan dit samen doen met Senegalese jeugdbewegingen, die jongeren zullen er ook zijn.

Tot morgen!

Dag 1 Take nothing but good people

Eindelijk zijn we er. Na een hobbelige vlucht richting Madrid (duur: 2u20) en na een hamburger gegeten te hebben, stapten we op het vliegtuig richting Dakar (duur: 4u40).

We hebben vandaag de kans gehad om elkaar te leren kennen. Het is een leuke bende:

David heeft zijn vliegangsten min of meer onder controle kunnen houden.

Lotte blijft altijd de positieve nood zien.

Gwenny blijft maar zoeken naar Wally (en ze is nog lang niet klaar).

Dorien is het liefste meisje van de groep.

Voor Lize is het vandaag erob of eronder, en liefst erob.

Suzanne heeft haar werkpakje al aan, want we zijn al heel de dag aan het schilderen.

Veerle en Caro, aka de kussendieven, zullen vannacht goed slapen.

Matthias zijn hamburger was heet en G’reed.

Wie wordt de Senegalees van Karlien? (Ze heeft in haar valies nog plaats.)

Raf gaat op reis en hij vergeet…. (Hij pakte pas gisterenavond in.)

Ben je Liesbeth haar huisgenoot? Dan leer je haar op deze blog kennen.

Ellen had het beste afscheid: haar papa zwaaide haar aan de gate uit!

Kris is de loser van de dag.

Net als dokter Beaucourt, heeft Piet zijn doktertasje mee. (We zijn dus in goede handen.)

In de luchthaven werden we opgewacht door Daniel, een oude vriend van Kris. (Daniel is een Senegaleese naam) Ons busje zou plaats hebben voor 19 man + bagage. Dat ging op zijn Afrikaans te werk. Alle bagage werd zorgvuldig gestapeld op het dak en wonder boven wonder pastte ook iedereen in het busje, al was het wel wat krapjes. Dit wordt een zware rit morgen. Het is namelijk een tocht van 6u van Dakar tot in Sokone.

Na een korte rit van 10’ kwamen we aan bij Fatou en Fatim.

In Dakar sliepen we bij Fatou en Fatim, moeder en dochter, die een B&B uitbaten. We zullen hier ook slapen als we op het einde van onze reis weer in Dakar verblijven. Hier werden we zeer goed ontvangen. Er werd ons een zeer lekkere schotel vol groenten geserveerd. Samen met brood en onze handen aten we onze laatste maaltijd van de dag op. In combinatie met een verfrissend drankje was dit heerlijk.

Na een verfrissende douche kropen we vermoeid ons bed in. Al een geluk konden we met het gezoem van een ventilator en bijhorende verfrissing in slaap vallen.

Morgen rijden we – per bus – naar Sokone. We zijn benieuwd.

Groetjes van ons allemaal!

Ps: Hou de kranten in het oog, want we komen erin. ;)