Dag 13: Take nothing but le spectacle

De zon brandt al fel aan de hemel als buitenkomen. Suzanne en Lotte komen terug van bij Barro, en vertellen hoe ze de avond ervoor hun toekomst hebben laten voorspellen door een Senegalese vrouw. Dat willen de andere meisjes ook eens proberen! Wat vertellen de schelpjes over onze toekomstige levens? Enkele voorbeelden van wat gezegd geweest is:

- Lotte zou een moeilijk karakter hebben en haar papa wou niet dat ze ging trouwen.
- Suzanne heeft een vriend die veel weg gaat en terug komt en hun broer ging een 3^de kindje krijgen.

- Veerle gaat de komende dagen telefoon krijgen van een buitenlander over een geldkwestie en gaat later directeur worden. Ze gaat ook gelukkig worden met de persoon met wie ze nu samen is, en gaat daar ook mee trouwen. Een man in haar omgeving die papa is gaat ziek worden, maar niet heel erg.

- Ellen haar zus gaat binnen een paar dagen van een zoontje bevallen, en Ellen zelf moet nog veel studeren. Ze mag de liefde niet vermengen met haar studies. Als ze dat niet doet, gaan haar studies heel goed gaan, en gaat ze ook een hele goeie job vinden.
- Karlien gaat eerst een lief hebben, maar dat ging mislopen. Met haar tweede liefde, een corpulente man, gaat ze trouwen en al snel kindjes krijgen, minstens drie.

- Lize gaat ergens werken waar veel geld valt te verdienen, in een bank ofzo. Als ze geen offers maakt, gaat in de toekomst haar grote familie vooral vrouwelijk zijn. Haar toekomstige man gaat heel wit van huidskleur zijn, veel witter dan een gewone blanke. Haar papa houdt veel van haar en ze moet voor hem een cadeautje kopen hier.

- Caroline gaat veel geld krijgen in de toekomst. Haar vriendje houdt veel van haar en als er een aanzoek volgt, moest ze die accepteren. Op haar toekomstig werk zouden de mannen sympathieker zijn dan de vrouwen. Haar eerste kindje zal een zoontje zijn.

Jaaaaaawadde ! We zijn benieuwd of er iets van gaat uitkomen! Hier en daar, zoals bij Ellen, leek het heel hard te kloppen, maar soms sloeg ze de bal ook helemaal mis. Bij Lize bijvoorbeeld zei ze dat ze een kleine vriend had en vroeg ze of Lize veel broers had (niet dus, want ze heeft 2 zussen, en de Rob is (pardon: heeft) ne grote)… Iedereen moest ook een offer brengen, zodat de voorspellingen zouden uitkomen. Toch een toffe ervaring!

Terwijl de meisjes hun toekomst lieten voorspellen, zijn de jongens gaan luisteren naar wat uitleg over een landbouwproject waar David, de uitbater van dit logement, aan meewerkt. Onzen David (jaja verwarrend hé) krijgt ondertussen privéles djembe van Lamine. David heeft zelf een liedje geschreven voor onze Senegalese vrienden hier en gaat dat vanavond brengen op het spectacle. We zijn kei benieuwd! Sowieso een schone geste!

In de namiddag gaan we vissen met de pirogue (= boot). Na een half uurtje varen tussen de mangroves stoppen we op een zandbank en staan we met onze voeten int water. Door een lang net in een soort U-bocht in het water te hangen en steeds meer toe te trekken, geraken visjes gevangen. Onze eerste buit telt 10 visjes! We zijn laaiend enthousiast, tot Barro ons vertelt dat onze vangst zo mager is dat we maar een 1/20 krijgen. Oei, hopelijk de tweede keer beter. Helaas geraakt de derde keer ons net stuk, en is het gedaan met vissen. In totaal hadden we er toch zo’n 40, dus we keren tevreden terug. Iedereen is in z’n nopjes, want vanavond wacht een heus spectakel. We trekken allemaal onze African outfits aan. De meisjes hebben allemaal een soort kleedje of rok en bovenstuk tot aan de knieën, de jongens een lange broek en hemdje (een beetje ne pyama).

Het spectakel was de max. De djembespelers waren van de partij, alsook danseresjes en zelfs een vuurspuwer! We hebben zelfs meegespeeld in een toneeltje, waarin de Reus koning was en aan zijn vier vrouwen vraagt of die bloed willen offeren voor hem. En ein-de-lijk kunnen we genieten van de echte Afrikaanse vrouwelijke moves. Er waren twee dansereskes van 12 en 16 jaar, maar het was echt ni normaal hoe snel die konden bewegen! Ik denk dat wij zelfs als we zouden proberen niet zo snel onze benen op en neer zouden kunnen bewegen. Echt geflipt, maar o zo sjiek! David had een liedje voor deze avond voorbereid op z’n gloednieuwe djembe, en onder begeleiding van Lamin brengt hij het – een tikkeltje zenuwachtig David? J - voor alle omstaanders. Goed gedaan, en een heel mooi gebaar naar de Senegalezen toe! Er wordt nog gedanst en geshaket, de ambiance zat erin. Het was ook een beetje de afscheidsavond met de mannen van de djembe, want de avond erna waren er al andere plannen. We gaan ze missen, den Amadou, Lamin, Salif, Aline, Tam en de anderen!

Dag 12: Take nothing but Sokone

De vermoeidheid begint bij iedereen stillekes aan toe te slaan. ’s Morgens zitten we ruim een uur later aan de ontbijttafel dan een dikke week geleden, maar toch is iedereen veel suffer dan toen. Tegen 11u staan de charetten klaar (kar met paard of ezel) om ons te vervoeren naar een plek waar ze palmwijn uit palmbomen distilleren. We rijden een half uurtje, chillend op de kar en genietend van een heerlijk briesje en de mooie uitzichten van Sokone. Onderweg roepen alle kindjes ‘Toebab! Toebab!’. Dat betekent ‘blank’. Ze komen allemaal super enthousiast en zwaaiend naar onze voorbijrijdende karren gelopen om ons een handje te geven, en even wanen we ons allemaal Hollywoodsterren J. Aangekomen bij de palmbomen toont een 61-jarige maar nog zeer vinnige Senegalees ons hoe men sap van de palmbomen verkrijgt. Aan de hand van een zelfgemaakte hou-vast-riem kloutert hij een boom in die zeker 10 meter hoog is. De palmbomen hebben geen vertakkingen, het is gewoon een recht stuk naar boven waar je in feite verticaal moet op wandelen, leunend in die riem. Een straf staaltje acrobatie, merken we later als we het zelf ook eens mogen proberen. Boven in de boom bevestigt hij een lege plastic fles of bidon. Via een zelfgemaakt trechtertje (van bladeren) en een dun koordje loopt het sap via het trechtertje zo in de flessen. Als ze vol zijn, worden ze er weer afgehaald, en daar wordt palmwijn van gemaakt. De oudere man vertelt ons dat hij in heel zijn leven al 3 keer helemaal naar beneden is gevallen, één keer omdat die riem waar hij in hing door was gekrakt. Jawadde, en dieje leeft nog! Die moet ook een goeie engelbewaarder hebben J We leren nog trechtertjes te maken van boombladeren, maar dat bleek er toch makkelijker uit te zien dan het was.

Als we terug waren zijn Lize, Lotte, Karlien, Suzanne en David hun Senegalese kleren gaan halen. We passeren nog snel even langs de markt voor mango’s en koekjes. Alle Senegalezen staren de meisjes aan, en iedereen roept hoe mooi ze er in de traditionele kleding uitzien. In het centre des handicapées kunnen we – als er stroom is tenminste – de blog nog online plaatsen.

Tegen 16u staan Lamin en zijn companen (Amadou a.k.a. Reus omdat hij 2 meter ofzo is, Alin, Modou en Tam) klaar om ons een rondleiding in Sokone te geven. Een beetje laat, maar de tour was eigenlijk al gepland voor dag 2 hier, maar toen was het zo aan het regenen dat niemand er veel zin in had. We worden in drie groepen verdeeld. We bezoeken het voetbalstadion, een schooltje, een moskee en twee priesters, een plaatselijk fuifzaaltje en nog enkele gebouwtjes. We passeren ook een soort sociaal opvangcenter voor kindjes, dat jammer genoeg is moeten sluiten wegens geldgebrek. We lopen ook door andere wijken dan de onze (in totaal zijn er denk ik 5). Iedereen roept steeds hartelijk goeiedag (‘bonjour’ of ‘salamalekoum’) en vraagt spontaan hoe het met ons gaat hier. Tegen 19u spelen we een voetbalmatchke tegen de mannen, en jajaaaah: de toebabs winnen!

20u: we worden verwacht bij meneer de burgemeester. Die woont in een aardig optrekje en rijdt met een sjieke jeep, een uitzondering hier. We krijgen hapjes (nootjes, een soort smoutenbollen en dadels) en daarna eten we terug op de grond rond schotels. Er waren ook andere gemeenteraadsleden, en na het eten gingen die ineens allemaal snel naar buiten. Dan zei Piet dat het onbeleefd was om dat niet te doen na je eten, dus installeerden we ons buiten onder hen. We kregen allemaal nog een zakje ‘amandes de cajou’ (die nootjes) en werden nogmaals bedankt voor onze hulp hier. ’s Avonds vertelt Reus ons nog dat hij en zijn vrienden (eigenlijk zijn dat dus die djembespelers) mee in een soort protestgroep zitten tegen de burgemeester, omdat hij hier sinds dat hij aangesteld is, echt bijna niks zou gedaan hebben. Reus beklaagt dat er, ondanks dat er zoveel jongeren in Sokone zijn, zo weinig voor de jeugd wordt georganiseerd of gedaan. Suzanne en Lotte gingen niet mee naar de burgemeester. Zij gaan deze nacht voor 1 keer slapen bij Barro, in een ander gezin.

Diegenen die nog zin hadden trokken ’s avonds met Reus en de bende nog even naar het strand, om gezellig te babbelen aan een vuurtje en thee te drinken. De maan staat vol aan de hemel en verlicht heel Sokone. Wij duiken ook ons bedje in.