Dag 11 : Take nothing but safari

Om half elf trokken we er met een weeral heel gammel buske op uit om een soort safaripark te bezoeken. Op drie kwartier rijden lag een groot natuurdomein, waar giraffen, zebra’s, hiëna’s, elands, neushoorns, hangbuikzwijntjes en mooie vogels zaten. Giraffen en zebra’s enzo leven hier niet natuurlijk, maar ze hebben er een aantal naar hier gebracht, wellicht voor de toeristen. Daar aangekomen werden we verdeeld over 2 jeepkes, waaruit je een zalig zicht had en van de bries kon genieten terwijl we door de bossen en weiden reden. Een speedy bobgevoel, maar dan in de broese! Een gids gaf ons bij elk dier een beetje uitleg. De dieren hadden daar veel plaats, en schrokken niet al te hard van de jeeps, waardoor we toch vrij dicht bij konden komen. Genieten!

Eens teruggekomen in ons campement stonden Lamin en wat djembevrienden klaar om ons de kunsten van het djembe spelen aan te leren. David heeft ondertussen zichzelf al ene aangeschaft, en begint de ritmes al aardig onder de knie te hebben! Maar na 5 minuten spelen doen uw vingers piiiijjn jong! Diegenen die geen zin hadden in de djembe doken nog even snel het water in. We zijn over het strandje teruggewandeld. Het is geen parelwit strand zoals op Hawai, maar vooral veel nat zand waar krabbetjes hun holletjes in bouwen. Bovendien is het strand eigenlijk ook een beetje een dierenkerkhof: het ligt er vol skeletten van overleden ezels en koeien. Hier en daar zie je nog een kadaver in ontbinding, jakkes! Maar ach, dat zijn we al gewoon. Ondertussen waren de kleren van de jongens klaar! Matthias en Piet in’t geel, de Raf in’t kakigroen. Schoon zenne! Ook Dorien, Ellen, Veerle, Gwenny en Caroline hun kleedjes waren klaar. Felle prints en stugge stofjes zijn bij deze helemaal in en we gaan ze ook introduceren in Zemst en omstreken dus be prepared!

Om 20u waren we uitgenodigd bij de familie van Tsjaane (het ex-liefke van de Krikke). De elekriciteit was voor de verandering weer eens uitgevallen, maar dat bracht alleen maar gezelligheid met zich mee. We installeerden ons op het dak, tot er een hevig onweer uitbrak en de regen met bakken uit de lucht viel. Vergis u niet, het is dan nog steeds super warm. Dan hebben we maar beneden gezeten, en genoten van de erg goeie kookkunsten van Tsjaane, het was een soort spaghetti. Met overal kaarsjes en pakweg 25 man op de grond rond de eetschotels was gezelligheid troef. Toch had iedereen erna een beetje zijne klop, en zijn we maar eens vroeg gaan slapen.

Bij deze willen we vanuit Senegal ook de deelnemers aan de dodentocht hééél veel succes wensen! Mama's, papa's, famille, lieven en thuisblijvers, en de mensen van Afractie: komaan jong, jullie kunnen dat! Cinq kilomètres à pie, ça use, ça use… J

Dag 10: Take nothing but la lutte

Hmmm… zo goed waren de pintjes in de bar van de avond ervoor niet, want ’s morgens heeft bijna iedereen diarree. Het kan ook van iets anders zijn, maar toch maar oppassen dus met drank. ’s Morgens is het tijd voor de tweede groep om stoffen te gaan kiezen om kleren van te laten maken. Via Annelies (zie eerder) konden we mee gaan met de zus van Lamin. We mochten de stoffen kiezen en de zus onderhandelde over de prijs. De mannen laten hun kleed maken bij kleermakers op de markt. De ladies zijn ’s avonds naar de zus thuis gegaan om onze maten te laten opnemen, want de zus zal zelf onder kleren maken. We zijn benieuwd.

Team bien cuit (Dorien, Karlien, Caroline) en Team a l’aise (Lize, Lotte, Gwenny en de Kris ook nog) zijn vandaag naar Touba Mouride het dispensarium gaan verder schilderen. Vorige week was dit niet gelukt doordat de politie ons had tegengehouden, omdat er 2 man bovenop de auto zat. Deze keer zijn beide teams goed aangekomen. Het vorige team had bij de laatste schilderbeurt een fijne boodschap achtergelaten met witte verf op het nog te schilderen zwarte gebouw: ‘ZWETEN! Bonne chance!’. Héél aanmoedigend, maar ook heel moeilijk om over te verven, met als gevolg dat je de letters nu nog (na pakt 5 lagen) steeds een beetje erdoor kan zien. Zo laten we hier overal een beetje onze stempel achter J Het verven gaat gelukkig goed vooruit, met wat muziek op de achtergrond en een mangooke voor tussendoor. Tegen 16u cruisen we terug naar het campement, met 2 ‘taxi’s’. De taxi’s hier zijn de auto’s die wij westerlingen allang op de schroothoop hadden gegooid. Tijdens de rit spoot er vanonder de auto zand binnen in de auto – Lotte heeft het geweten – en is de chauffeur even moeten uitstappen om onder zijn auto te gaan liggen omdat iets maar bleef lawaai maken. Deuren gaan dikwijls niet meer open, alles hangt percies los om elk moment uit elkaar te vallen, maar we zijn in elk geval weer goed thuisgeraakt, en dat is hier toch ook steeds een avontuur!

Team awesome is in de voormiddag gaan rondlopen op de markt en heeft enkele leuke aankopen gedaan. In de namiddag zijn ze het derde veld gaan aanplanten. Het water zakt op die plaats vooral in de namiddag. Gekleed in hun kakigroene hemdjes pasten ze helemaal in het landschap!

’s Avonds hebben we tesamen met onze Senegalese vrienden een heuse lutte (een soort worstelwedstrijd) georganiseerd. Een hele organisatie waarbij toestemming van de burgemeester nodig was. Het la lutteseizoen is nu voorbij, maar er werden zoals gewoonlijk prijzen voorzien (een zak rijst voor de eerste en geld voor de tweede) zodat er heel wat volk op afkwam. Een stroomgenerator, computer en boxen moesten de hele buurt laten horen waar het te doen was, en brommertjes, charetten en mensen kwamen langzaam toegelopen. Zo’n generator was echt nodig, aangezien hier te pas en te onpas de elektriciteit uitvalt. Dan is het 360° pikzwart. Het startuur was voorzien voor 20u, maar – serieus – om 22u50 zijn we ongeveer echt begonnen. Na even te wachten, kwamen er opeens kei veel mannen zich inschrijven. Lize en Lotte waren verantwoordelijk voor de inschrijvingen en het trekken van de namen. Gelukkig werden we bijgestaan door een Senegalees, want we spreken geen Wolof. De strijders verkochten veel show door in het midden van de circel ostentatief en met veel streken te dansen en paraderen. Zo had je tijdens de wedstrijd ook nog een overzicht wie er nog allemaal in zat. En amaaaaaai, wat een spectakel! In de eerste ronde waren er meer dan 15 matchkes. De winnaar ging telkens door naar de volgende ronde. Er waren twee scheidsrechters dus er konden twee matchkes tesamen doorgaan. Meermaals was er opeens veel commotie en discussie over wie al dan niet gewonnen had. De gemoederen raakten verhit en de sfeer zat er goed in! Twee Senegalese vrouwen zongen – of was het jankten? – de hele tijd door de micro, terwijl de lutteurs het op het zand hevig tegen elkaar opnamen. Breuken zijn hierbij geen zeldzaamheid werd ons op voorhand verteld, maar alle chance hebben wij er geen moeten zien in deze wedstrijd. De finale begon en toen werd het echt spannend. De twee lutteurs waren aan elkaar gewaagd en het duurde wel heel lang alvorens echt ‘actie’ werd ondernomen. Na een half uur spanning, gebeurde er ineens iets raar. Opeens, in een fractie van een seconde, stoven alle toeschouwers uit elkaar. Niemand van ons wist wat er gebeurde, het ging razendsnel, brommertjes reden weg en mensen gingen lopen. Wij dachten al dat er een gigantisch gevecht zou uitbreken, of dat er een megakudde grote beesten ofzo aankwam. Maar blijkbaar dachten ze dat de politie op hen afkwam. De gendarmerie is hier niet zoals bij ons. Ze kunnen iedereen zonder reden tegenhouden en onderzoeken, ze zijn heel corrupt en blijkbaar zaten er onder de toeschouwers nogal veel met gestolen brommertjes, of mensen zonder papieren ofzoiets.. We hebben niet zo goed begrepen waarom iedereen zo’n schrik had. De toestemming voor de lutte was geldig tot middernacht, en tegen dat de paniek uitbrak was het al 1u, misschien had het daarmee iets te maken. Omdat er nog steeds geen echte winnaar was aangeduid, werd besloten de zak rijst in twee te verdelen voor de finalisten. Het was een plots en jammer einde, maar wel een onvergetelijke avond!

Dag 9: Take nothing but mangroves, part 2

Vandaag hebben we de tweede dag mangroves aangeplant. De groep die gisteren niets gedaan had, werd verdeeld over de andere twee groepen. Na een hele tijd gewacht te hebben (tot het water was gezakt) konden we in de namiddag (jaja…het Afrikaanse ritme: we geraken er aan gewoon) aan beginnen. Het team dat het verste moest (vanaf nu sowieso team travak), mocht de hele namiddag genieten van het gebrul van een Senegalees gemeenteraadslid, die het leuk vond vooral te roepen en delegeren (in een onverstaanbaar Frans), maar zelf geen enkele propagule (dat is een mangrovekiem) in de grond stak. ‘Attendez!’, ‘Plantez!’, ‘Dancez’! Ellen, Gwenny, Caroline, David, Dorien en Veerle waren tegen half 4 klaar om de man te lynchen in de moddervelden, maar we hebben ons nog kunnen beheersen. Bij de andere groep ging het beter vooruit. Op het einde van de dag waren er twee velden volledig klaar. Puffen, zweten, modder overal en een zere rug, maar het is gelukt! Morgen wordt het derde veld gedaan (waar de eerste dag het water niet gezakt was).

’s Middags konden we genieten van een heerlijke lunch: fataja. Dat is een soort deeg gebakken in olie tot een broodje, dat je dan vult met gehakt, saus en frietjes. Cassé van het door de modderen ploederen en de warmte, hebben we in de namiddag nog wat gechilled in ons campement, chez Vivi et David.

’s Avonds besloten we het nachtelijke leven in Sokone een beetje verder te ontdekken, dus trokken we de hoofdstraat in op zoek naar een tof cafeetje. Eens gevonden hebben we ons tegoed gedaan aan Flags (het plaatselijke bier) en een midnightsnackpizzake. Njammie! De goeie avondwandeling heeft goed gedaan.