Tegen 10u gaat de bus vertrekken (dat is dus 11u30 geworden op z’n Senegalees). Met pijn in het hart nemen we afscheid van Thiane, haar zusjes en broer, Marie en haar familie (waar we altijd gingen eten) en David en Vivi (waar we logeerden), Daniël en Abdoul (die komen binnen twee dagen nog naar Dakar), enkele gemeenteraadsleden en Aline (djembespeler) die ons komen uitwuiven. Het busje is ietske minder goed dan het busje van het heengaan. Ten eerste wou het al niet starten, dus hebben we het in gang moeten duwen. Daarna was het gewoon 6 uur puffen en zweten. Ondertussen zijn er alweer nieuwe zieken bijgekomen. Veerle en Matthias voelen zich slecht en hebben koorts, en veel anderen hebben last van hun darmen (Ondertussen zijn ze wel terug genezen hoor :)) Na een stop geraakt ons busje weer niet in gang en bij het duwen en starten vult het buske zich met rook. Kuch kuch! Oké, hopen dat we niet te lang meer moeten rijden.
Na een goei half uur door het drukke Dakar komen we terug aan bij Fatou. We nemen een douchke en genieten van een schotel vlees met frietjes en sla (jaja! Dat leest u goed! We hebben al echt Senegalees gegeten, maar omdat ze weten dat we thuis anders eten, proberen ze zich er voor ons aan aan te passen soms…). Diegenen die willen trekken nog even de stad in voor een verkenningstochtje. De helft van de groep is moe of voelt zich een beetje ziek, dus die gaan vroeg slapen. De andere helft wandelt naar het strand en naar het Via Via café waar Kris nog een half jaar heeft gewerkt. Op het strand is het super druk! Tegen 22u krioelt het er van de lopers en jonge mannen die trainen. Overdag is dat niet te doen met de hitte, en omdat de meeste mensen hier toch niet anders te doen hebben, trainen ze wel fel om er goed uit te zien. Bovendien doen veel moslims de ramadan, en mogen ze niet eten en drinken tussen zonsop- en ondergang. Eens het donker wordt, begint iedereen dus pas echt weer wat te leven. Anders liggen ze de hele dag te crashen onder een boom of waar er schaduw is (gelijk hebben ze hoor). We ontmoeten Vieux, een oude kameraad van de Kris met echt rastahaar die achter elke zin ‘quoi’ zegt, en die ons de komende dagen door Dakar gaat begeleiden.
Dakar is helemaal anders dan Sokone. Sokone was heerlijk rustig in vergelijking met Dakar, wat ook wel logisch is aangezien we in de hoofdstad zitten nu. Auto’s rijden hier een beetje kris kras door elkaar, en de stad is net een halve bouwwerf. Er staan heel veel onafgewerkte gebouwen. Net zoals in Sokone liggen er her en der bergen afval, aangezien ze in heel Senegal nog geen echt afvalophaalsysteem bedacht hebben.
Na een fris drankje in de Via Via kruipen we onze bedjes in, en dommelen met het geluid van de ventilators op de achtergrond. Bij deze danken we ook de uitvinder van de ventilator, want zonder hadden we echt al afgezien deze reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten