De vermoeidheid begint bij iedereen stillekes aan toe te slaan. ’s Morgens zitten we ruim een uur later aan de ontbijttafel dan een dikke week geleden, maar toch is iedereen veel suffer dan toen. Tegen 11u staan de charetten klaar (kar met paard of ezel) om ons te vervoeren naar een plek waar ze palmwijn uit palmbomen distilleren. We rijden een half uurtje, chillend op de kar en genietend van een heerlijk briesje en de mooie uitzichten van Sokone. Onderweg roepen alle kindjes ‘Toebab! Toebab!’. Dat betekent ‘blank’. Ze komen allemaal super enthousiast en zwaaiend naar onze voorbijrijdende karren gelopen om ons een handje te geven, en even wanen we ons allemaal Hollywoodsterren J. Aangekomen bij de palmbomen toont een 61-jarige maar nog zeer vinnige Senegalees ons hoe men sap van de palmbomen verkrijgt. Aan de hand van een zelfgemaakte hou-vast-riem kloutert hij een boom in die zeker 10 meter hoog is. De palmbomen hebben geen vertakkingen, het is gewoon een recht stuk naar boven waar je in feite verticaal moet op wandelen, leunend in die riem. Een straf staaltje acrobatie, merken we later als we het zelf ook eens mogen proberen. Boven in de boom bevestigt hij een lege plastic fles of bidon. Via een zelfgemaakt trechtertje (van bladeren) en een dun koordje loopt het sap via het trechtertje zo in de flessen. Als ze vol zijn, worden ze er weer afgehaald, en daar wordt palmwijn van gemaakt. De oudere man vertelt ons dat hij in heel zijn leven al 3 keer helemaal naar beneden is gevallen, één keer omdat die riem waar hij in hing door was gekrakt. Jawadde, en dieje leeft nog! Die moet ook een goeie engelbewaarder hebben J We leren nog trechtertjes te maken van boombladeren, maar dat bleek er toch makkelijker uit te zien dan het was.
Als we terug waren zijn Lize, Lotte, Karlien, Suzanne en David hun Senegalese kleren gaan halen. We passeren nog snel even langs de markt voor mango’s en koekjes. Alle Senegalezen staren de meisjes aan, en iedereen roept hoe mooi ze er in de traditionele kleding uitzien. In het centre des handicapées kunnen we – als er stroom is tenminste – de blog nog online plaatsen.
Tegen 16u staan Lamin en zijn companen (Amadou a.k.a. Reus omdat hij 2 meter ofzo is, Alin, Modou en Tam) klaar om ons een rondleiding in Sokone te geven. Een beetje laat, maar de tour was eigenlijk al gepland voor dag 2 hier, maar toen was het zo aan het regenen dat niemand er veel zin in had. We worden in drie groepen verdeeld. We bezoeken het voetbalstadion, een schooltje, een moskee en twee priesters, een plaatselijk fuifzaaltje en nog enkele gebouwtjes. We passeren ook een soort sociaal opvangcenter voor kindjes, dat jammer genoeg is moeten sluiten wegens geldgebrek. We lopen ook door andere wijken dan de onze (in totaal zijn er denk ik 5). Iedereen roept steeds hartelijk goeiedag (‘bonjour’ of ‘salamalekoum’) en vraagt spontaan hoe het met ons gaat hier. Tegen 19u spelen we een voetbalmatchke tegen de mannen, en jajaaaah: de toebabs winnen!
20u: we worden verwacht bij meneer de burgemeester. Die woont in een aardig optrekje en rijdt met een sjieke jeep, een uitzondering hier. We krijgen hapjes (nootjes, een soort smoutenbollen en dadels) en daarna eten we terug op de grond rond schotels. Er waren ook andere gemeenteraadsleden, en na het eten gingen die ineens allemaal snel naar buiten. Dan zei Piet dat het onbeleefd was om dat niet te doen na je eten, dus installeerden we ons buiten onder hen. We kregen allemaal nog een zakje ‘amandes de cajou’ (die nootjes) en werden nogmaals bedankt voor onze hulp hier. ’s Avonds vertelt Reus ons nog dat hij en zijn vrienden (eigenlijk zijn dat dus die djembespelers) mee in een soort protestgroep zitten tegen de burgemeester, omdat hij hier sinds dat hij aangesteld is, echt bijna niks zou gedaan hebben. Reus beklaagt dat er, ondanks dat er zoveel jongeren in Sokone zijn, zo weinig voor de jeugd wordt georganiseerd of gedaan. Suzanne en Lotte gingen niet mee naar de burgemeester. Zij gaan deze nacht voor 1 keer slapen bij Barro, in een ander gezin.
Diegenen die nog zin hadden trokken ’s avonds met Reus en de bende nog even naar het strand, om gezellig te babbelen aan een vuurtje en thee te drinken. De maan staat vol aan de hemel en verlicht heel Sokone. Wij duiken ook ons bedje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten